Verliefd

Mijn zoon van negen is verliefd. Hij is het al jaren op zijn mams, maar nu is er toch ook een ander in het spel gekomen. Het is aandoenlijk om te zien. Voorheen had hetgeen hij droeg niet zijn bijzondere interesse, nu trekt hij zijn nieuwe overhemd van de waslijn en waant zich in dat ongestreken en natte kledingsstuk begeerlijk. Ook de gel dat al jaren trouwe dienst verleend is ware bagger geworden. Een nieuwe pot moet er aangerukt worden om hem te voorzien van een onweerstaanbare L’Oreal-look.

Zij is een nieuw meisje uit de klas en te horen aan de beschrijvingen die de verliefde bakvis geeft, is ze erg mooi en lief met prachtige lange haren. De mannelijke helft van zijn klas deelt zijn gevoelens, maar de kansen van mijn bloedverwantje acht ik het grootst. Mijn heerlijke zoon heeft zelf ook een lekker smoeltje met daarop schattige sproetjes, spikkels noemen wij ze met als slagroom op een toetje één megaspikkel.  Hij kijkt haar al weken dromerig aan en volgens zijn zeggen kijkt zij ook op die manier naar hem. Als hun blikken elkaar kruisen, draait zij snel en verlegen haar ogen weg, heeft hij, wars van enige zelfillusie, opgemerkt.

Dan is het moment suprême aangebroken. Hij gaat haar vragen, voordat een ander haar wegkaapt. Maar het zijn de eerste wankele stapjes op het liefdespad, dus hij heeft raad nodig van een oude rot in het vak. “Mam, ik wil ook Hyves,” begint hij. “Want dan kan ik haar via Hyves vragen.” Mijn hart krimpt ineen bij de gedachte dat het begeerde meisje niet alleen zijn onschuldige hartje breekt, maar dat ook nog en public zal doen. Dus wijs ik dat direct van de hand. Wil hij het toch schriftelijk doen, dan maar per email. We leven tenslotte in moderne tijden waarin alles per email gaat. Geen goed idee vindt mijn zoon, hij weet haar mailadres ook niet, het wordt een ouderwetse liefdesbrief. Gewoon op het gangmatje bezorgd.

Zelf heb ik ook weleens een romantische poging ondernomen om een onweerstaanbare liefdesbrief te schrijven, geïnspireerd als ik was door het object van mijn liefde.  En mijn brief werd opgemerkt, alleen niet op de manier die ik voor ogen had toen ik hem schreef. Letterlijke vertalingen uit mijn brief werden mij lachend nageroepen door de vrienden van mijn begeerde. Hijzelf toonde nog minder interesse dan hij al deed. Saillant detail is dat één van die vrienden nu mijn echtgenoot is. Heb ik toch iemands hart geraakt met mijn schrijfsels.

Zo onbevooroordeeld als een moeder kan zijn, zie ik mijn zoon een uiterst lief kaartje maken die geen enkele schone zou mogen weigeren. Creatief uit hij zijn liefde in viltstift op een perfect uitgeknipt rood hart.  De letters van haar naam worden uit karton geknipt, eveneens rood, en met uiterste precisie op de envelop geplakt. Haar naam gewoon geschreven met pen zou natuurlijk veel te gewoontjes zijn, bijna liefdeloos. En met grote broer in het kielzog brengt mijn verliefde zoon de brief naar het huisadres van de bewonderde. Zoals het een goede postbode betaamt wordt eerst getracht de brief persoonlijk te overhandigen, het betreft natuurlijk een waardevol stuk. Maar helaas, de geadresseerde en haar familie zijn deze zaterdag niet thuis. De brief wordt daarom maar gewoon in de brievenbus gestopt.

Voor het eerst zal hij aankomende maandagmorgen fris gewassen en met een uitgeslapen hoofd aan de ontbijttafel plaatsnemen, nog voor de wekker is gegaan. Ik zal die nacht ervoor van plaatsvervangende spanning geen oog dichtdoen.