Asperger

Het wiebelt op zijn stoel, het tikt graag met de handen en kan eindeloos een grap herhalen. Rara, wat is dat? …. Mijn zoon die het syndroom van Asperger heeft.  Nee, het is geen tikfout en ik serveer er ook geen ham en boter bij. Het syndroom van Asperger is een gedragsstoornis in het autistisch spectrum, althans zo heet het in de vakliteratuur. Wij zeggen gewoon dat ons kind een steekje los heeft. En er zijn wel meer kinderen met een steekje los. Ik denk dat het aantal kinderen dat geen syndroom heeft tegenwoordig in de minderheid is. Maar dat vind ik niet raar.

Ik krijg ook ADHD van Spongebob. Of vertoon licht autistische trekken als ik uren achter de playstation heb gezeten in een wanhopige poging mijn virtuele auto op een eveneens virtuele vierbaansweg te manouvreren tussen hightech-medeweggebruikers, waarbij ik achterna gezeten word door meerdere politieauto’s met zwaailicht en sirene aan en een arsenaal aan boeven en ander getuig. Dan heb ik ook behoefte om mij even terug te trekken.

Dat ons kind een steekje los heeft, vermoeden wij al bij zijn geboorte, maar het officiële etiket is er later door professionals op geplakt. Gelukkig is wereldwijd bekend dat een beroemde Aspergerlijder de rijkste man van de wereld is geworden die ook nog aan goede doelen geeft. Over de toekomst maken wij ons dan ook geen zorgen. Het is eerder het heden, wat obstakels geeft. Want een kind opvoeden wat licht autistisch is, heeft mij al de eerste grijze haren bezorgd ondanks mijn nog ‘jeugdige’ leeftijd.

Zo heeft mijn zoon moeite om in slaap te komen. Schaapjes tellen is dan geen optie. Ze vormen op een gegeven moment een hele plaag in mijn zoons slaapkamer, omdat hij niet stopt met tellen. Ook het avondeten heeft al voor menig ergernis gezorgd. Mijn tweejarige dochter is behendiger met mes en vork dan haar grootste broer. Aan zijn haar is bijvoorbeeld te zien welk menu er die avond is geserveerd. De dessertkaart is af te lezen van het behang achter zijn stoel.

Wat misschien nog wel veel lastiger is, het geweten van mijn zoon is een ware gatenkaas, waar de ratjes van Ratatouille met smaak van zouden smullen. Of om het in de termen van de professionals te zeggen, regels beklijven niet. Ze blijven dus gewoon niet hangen. Dat betekent dat ik elke opdracht minimaal in drievoud verstrek. Niet dat de opdracht dan uitgevoerd wordt. Pas als ik paars ben aangelopen en ik met consumptie de opdracht voor de zoveelste keer herhaal, waarbij de stoom uit mijn oren kom en het volume van mijn stem tot schikbarende hoogte is gestegen, heb ik enigszins kans dat hij luistert. Waarbij hij doodleuk na zo’n uitbarsting, wat mij een week uit mijn moeders buurt zou houden, met een lief zacht stemmetje vraagt of hij misschien, heel even, voor een momentje, bij mij mag komen zitten. Want dat is zo gezellig!!?? Sorry hoor, dat kind spoort niet! Maar goed, dat wist ik. Zoals mijn moeder weleens kan zeggen, je zoon heeft een gebruiksaanwijzing, ze zijn alleen vergeten het bij de geboorte mee te geven.  En dat klopt als een bus. Ik heb geen flauw idee waar zijn aan- en uitknop zit. Dat is misschien maar goed ook, hij had waarschijnlijk heel vaak uit gestaan of ik had zelfs de batterijen eruit gehaald.

Ik heb gewoon geen keus. Omdat ik hem niet kan veranderen, zal ik zelf moeten veranderen. En die gedachte maakt mij misschien nog wel het meest hopeloos.  Want ik verander alleen makkelijk van mening, niet van gedrag.

Maar elke ochtend sta ik op met een goed voornemen. Mijn zoon en ik gaan het vandaag weer samen redden. En soms varen we die dag samen over een kabbelend riviertje, genietend van elkaars aanwezigheid. Op andere dagen is het windkracht 12 op zee en moeten we alle zeilen bijzetten om niet onder te gaan in de golven van frustratie en ergernis. En zoals alle schepen een naam hebben, bijvoorbeeld de Titanic of De Zeven Provinciën, heeft ook het schip van mijn zoon en mij een naam:  Amor Omnia Vincit. Ofwel Liefde overwint alles.