Angst

Sinds ik kinderen heb, weet ik wat angst is. En elke leeftijdscategorie van kinderen kent zo zijn eigen angsten. Toen mijn kinderen bijvoorbeeld nog baby’s waren, was ik bang dat ze iets mankeerden. Ze konden nog niet duidelijk maken wat er loos was, dus liep ik hun kamerdeur plat om te kijken of ze nog ademhaalden. s’Nachts werd ik badend in het zweet wakker, omdat ik dacht dat mijn kinderen het raam uitvlogen.

Nu ze groter worden ben ik bang dat ze in zeven sloten tegelijk lopen of een drukke weg oversteken zonder uit te kijken. Ook de gedachte dat mijn kinderen mobiel bellen via een abonnement is werkelijk ondragelijk. Dat komt weer voort uit de angst dat onze bankrekening nog meer  geplunderd wordt, gezien ook de enorme hoeveelheden voedsel en drank dat ons huishouden maandelijks consumeert.

Maar niet alleen ik ken angsten. Mijn kinderen hebben ook zo hun eigen angsten. Er is er één die bang is over het hoofd gezien te worden, één die bang is in het putje van het bad te verdwijnen en één die bang is dat hij tekort kom.

Maar de origineelste angst hoorde ik vandaag. Mijn wildebrasje had een gat in zijn hoofd opgelopen door zijn enthousiaste spel waarin zijn coole raceauto onder de deur van de televisiekast een weg baande. Het bloed gutste uit zijn hoofd op een door mij vastgehouden stukje keukenrol, wat op zich al angstaanjagend was voor mijn zoon. Maar op mijn voorstel om de bloedresten uit zijn haar te wassen, liet hij mij angstig weten dat hij absoluut niet wilde douchen. Hij was bang dat het douchewater via het gat in zijn hoofd zou lopen. Ach gut! Gelukkig drijft de liefde alle vrees uit. Ik heb hem daarom liefdevol uitgelegd dat het onmogelijk was. Water kwam in je oren en in  je mond. En als het via je mond kwam, kon je het weer kwijtraken via je tuinslangetje. De opluchting bij hem was groot.

Ik had als kind ook allerlei angsten. Als vroeger de schoolbel ging, dan vloog ik bijvoorkeur via een achterdeur uit het schoolgebouw. Eén van de jongens uit mijn klas dreigde namelijk vaak mij in elkaar te slaan. Ook durfde ik mijn mond niet open te trekken als ik vooraan de klas stond. Mijn hoofd kleurde in alle mogelijke kleuren rood en ik sprak zo snel, dat de meester of juf geen notie had wat ik uitkraamde (wat nog steeds weleens zo is).

Toen ik in de puberteit kwam, was ik bang dat ik geen borsten zou krijgen. Ik moest er dan ook een eeuwigheid op wachten. En toen ik verliefd was op een jongen uit de brugklas, wilde ik hem graag imponeren met mijn zangtalent. Ik gaf mij daarom ook op als deelnemer van het jaarlijkse songfestival op school. Het leek mij het meest geschikt om een nummer te zingen van Madonna, gezien haar gebrekkige zangkwaliteiten. Daar kon ik mij geen buil aan vallen. Helaas had de muziekdocent geen muziek van Madonna en stelde daarom een nummer voor van een andere artiest. Ik incasseerde deze klap moedig en ging oefenen in een naastgelegen lokaal. Op een gegeven moment was het tijd om de muziekdocent mijn vorderingen te laten horen. Ik stond vooraan de klas en had enkele toeschouwers. De muziek werd gestart en uit volle borst zong ik mee. Alleen kon niemand horen hoe ik zong, omdat door de angst alle geluid uit mijn stem was verdwenen! Ik heb mijzelf de vernedering op het toneel bespaard, hoewel het entertainmentgehalte hoog had kunnen zijn.

Ondanks al die jeugdangsten, ben ik toch nog redelijk stabiel volwassen geworden. Elke angst probeer ik nu moedig de baas te zijn. En dat lukt aardig, zij het met vallen en opstaan. Maar één angst is nauwelijks te overwinnen, de angst dat er douchewater in mijn hoofd is gelopen. Er zijn van die dagen dat ik zo wazig en vergeetachtig ben, dat ik bang ben dat ik een waterhoofd heb. Het klotst dan heen en weer van binnen. De enige remedie is volgens mij op een ligstoel in de brandende zon liggen op een subtropisch eiland, zodat de zon het water in mijn hoofd kan absorberen.  Maar ik ben bang dat ik dat kan vergeten.