Mamas Mama's online magazine voor moeder, kind en werk. Werkende moeders, vrije tijd en opvoeden
door: Annette Leddy.
Roken is dodelijk, dat zag ik staan op een pakje sigaretten. Maar dat wist ik natuurlijk al lang. En ik ben ook op de hoogte van alle andere akelige dingen die je ten deel zullen vallen als je door blijft gaan met deze nare gewoonte.
Roken. Ik begon met roken toen ik 16 was. Niet omdat ik daar nou zo veel zin in had, maar omdat het nu eenmaal de volgende logische stap in mijn leven, als snelle hippe Havo leerling was.
In de pauze en na school stoven wij, populaire bovenbouwers, als echte doorrookte verslaafden naar het plein om de nodige nicotine naar binnen te zuigen. Het paste precies in het plaatje. Want wij waren stoer, we waren cool en hadden enige aanzien bij de jongere leerlingen van de school en dus rookten we.
Na de middelbare school ging ik studeren in de grote stad en daar rookte ik gestaag verder. Geen vuiltje aan de lucht en nog geen indrukwekkende anti-rook campagne die mij aan het denken zette. Alleen maar het genot van minstens een pakje sigaretten per dag, een vieze smaak in de mond en uiteraard een beginnend akelig hoestje.
Vlak voor mijn 25e verjaardag kreeg ik te horen dat ik suikerziekte heb. En dat is geen goed nieuws. Ik moest meteen worden opgenomen in het ziekhuis, ik leerde hoe ik mijzelf insuline injecties moest geven en kreeg bergen foldermateriaal mee over de ziekte diabetes en de leefstijl die daarbij het verstandigst is.
Roken hoort daar niet bij, las ik al vlug. Omdat ik mijzelf al zielig genoeg vond, stelde ik het stoppen met roken nog een tijdje uit. Maar ik werd wel nerveus. Ik las over dichtslippende aders en afgezette diabetesvoeten. Mijn ziekte belooft al niet veel goeds, maar diabetes in combinatie met stevig roken biedt helemaal geen prettig vooruitzicht. Dus, verstandig als ik ben, hield ik er mee op. Weg sigaretten, weg vieze asbakken. Ik ben er klaar mee!
En ja, ik hield het vol. Toch zeker een jaar of twee. Tot ik op een feestje, na het drinken van wat glaasjes wijn, weer in de verleiding kwam om een sigaret te roken. Hij smaakte precies zoals vroeger, ik genoot en inhaleerde met volle teugen. Vreemd genoeg had ik daarna niet de behoefte om weer serieus aan het paffen te slaan. Ik bombardeerde mijzelf dus tot gezelligheidsroker. En, oh oh, wat is het leven toch gezellig. Nee sterker nog, het leven is één groot feest. En deze gezelligheidsroker is erbij. Het is namelijk reuze gezellig dat de zomer in aantocht is, en reuze gezellig dat de buurman jarig is, en dat het aspergetijd is, en dat de wijn zo goed smaakt. Vandaar dat ik tegenwoordig standaard met een pakje sigaretten in de tas, de gezelligheid tegemoet treed.
En s morgens word ik wakker met een enorme vieze smaak in mijn mond, begin ik af en toe weer akelig te hoesten en ontdek met het schaamrood op de kaken dat er eigenlijk elke dag wel een gelegenheid is om een sigaretje te roken. En dat moet dus nu anders. Gezelligheidsrokers bestaan niet. Rokers wel, en ik ben daar één van.
Roken met diabetes is nog net zo slecht als 10 jaar geleden. En omdat roken dodelijk is, en het verstoppingen van bloedvaten, hartaanvallen en beroertes veroorzaakt, hou ik er weer mee op.
Meteen, morgen!
In de pauze en na school stoven wij, populaire bovenbouwers, als echte doorrookte verslaafden naar het plein om de nodige nicotine naar binnen te zuigen. Het paste precies in het plaatje. Want wij waren stoer, we waren cool en hadden enige aanzien bij de jongere leerlingen van de school en dus rookten we.
Na de middelbare school ging ik studeren in de grote stad en daar rookte ik gestaag verder. Geen vuiltje aan de lucht en nog geen indrukwekkende anti-rook campagne die mij aan het denken zette. Alleen maar het genot van minstens een pakje sigaretten per dag, een vieze smaak in de mond en uiteraard een beginnend akelig hoestje.
Vlak voor mijn 25e verjaardag kreeg ik te horen dat ik suikerziekte heb. En dat is geen goed nieuws. Ik moest meteen worden opgenomen in het ziekhuis, ik leerde hoe ik mijzelf insuline injecties moest geven en kreeg bergen foldermateriaal mee over de ziekte diabetes en de leefstijl die daarbij het verstandigst is.
Roken hoort daar niet bij, las ik al vlug. Omdat ik mijzelf al zielig genoeg vond, stelde ik het stoppen met roken nog een tijdje uit. Maar ik werd wel nerveus. Ik las over dichtslippende aders en afgezette diabetesvoeten. Mijn ziekte belooft al niet veel goeds, maar diabetes in combinatie met stevig roken biedt helemaal geen prettig vooruitzicht. Dus, verstandig als ik ben, hield ik er mee op. Weg sigaretten, weg vieze asbakken. Ik ben er klaar mee!
En ja, ik hield het vol. Toch zeker een jaar of twee. Tot ik op een feestje, na het drinken van wat glaasjes wijn, weer in de verleiding kwam om een sigaret te roken. Hij smaakte precies zoals vroeger, ik genoot en inhaleerde met volle teugen. Vreemd genoeg had ik daarna niet de behoefte om weer serieus aan het paffen te slaan. Ik bombardeerde mijzelf dus tot gezelligheidsroker. En, oh oh, wat is het leven toch gezellig. Nee sterker nog, het leven is één groot feest. En deze gezelligheidsroker is erbij. Het is namelijk reuze gezellig dat de zomer in aantocht is, en reuze gezellig dat de buurman jarig is, en dat het aspergetijd is, en dat de wijn zo goed smaakt. Vandaar dat ik tegenwoordig standaard met een pakje sigaretten in de tas, de gezelligheid tegemoet treed.
En s morgens word ik wakker met een enorme vieze smaak in mijn mond, begin ik af en toe weer akelig te hoesten en ontdek met het schaamrood op de kaken dat er eigenlijk elke dag wel een gelegenheid is om een sigaretje te roken. En dat moet dus nu anders. Gezelligheidsrokers bestaan niet. Rokers wel, en ik ben daar één van.
Roken met diabetes is nog net zo slecht als 10 jaar geleden. En omdat roken dodelijk is, en het verstoppingen van bloedvaten, hartaanvallen en beroertes veroorzaakt, hou ik er weer mee op.
Meteen, morgen!
Annette Leddy
Juni 2003©
