Vertrouwen

Zomaar midden in een doodgewone week op een doordeweekse dinsdag gebeurt er iets heel bijzonders. Barack Obama uit Illinois wordt de eerste zwarte president van de Verenigde Staten. En hij geeft hoop op verandering. Ik zag het op TV en mijn kinderen kwamen net binnenvallen toen de ceremonie zo goed als klaar was. Rosa (9) kijkt me aan en vraagt: ‘mama, waarom huil je’? Julia (7) klimt gelijk op schoot en wil me troosten. ‘Lieverds dat zijn geen tranen van verdriet. Het zijn tranen van bewondering en blijdschap!’ roep ik uit. ‘Wat is er dan?’ Vragen ze en kijken verbaasd naar de mensenmassa op TV en de man die daar staat te praten.

Ik heb de tijd genomen om mijn kinderen uit te leggen dat nog niet eens zo lang geleden witte mensen, zwarte mensen erg slecht behandelden. Ik denk eigenlijk dat ze te jong zijn om dat te begrijpen. En ik hoop dat ze dat altijd blijven. Ik ben zelf zo wit als een pastasliert, maar wel opgegroeid in Suriname. Tot mijn zesde jaar. Van binnen ben ik een beetje zwart. Als kind dacht ik echt dat ik Surinaamse was en dat is nooit helemaal verdwenen.

Ik vraag aan Rosa wat zij ervan vindt. Ze kijkt naar Obama en zegt: ‘twee dingen: ik vind dat hij mooie dochters heeft en dat kleurtje in zijn gezicht vind ik wel mooi. Dat zou ik ook wel willen, want dan zie ik er ’s winters wat beter uit’. Het is me duidelijk. Het valt niet uit te leggen. En het hoeft ook niet.

Hoe leg je uit, dat soms dingen je raken van bewondering. Een perfect uitgevoerde opera, de prestatie waarmee een topsporter de gouden plak behaald, het zijn kleine voorbeelden van grootsheid. Van rotsvast vertrouwen dat het bestaat. Dat het bestaat dat je meer kunt dan óóit iemand presteerde. Dát is waarvan mij de tranen over de wangen lopen. Dat is een grootsheid die berust op rotsvast vertrouwen en wilskracht. Daarin is Obama een inspirerend voorbeeld. Ik ben blij dat hij de machtigste mens op aarde is. Ik denk dat er veel ten goede zal veranderen!