Hemel en Aarde

Soms staat de wereld even stil. Dan sterft er een geliefde, een vriendin, een moeder of vader, of -zoals bij ons vorige week- Brigitte, de juf van Julia (7). Kinderen, ouders, collega’s en familie, verslagen door het plotselinge slechte nieuws. We deelden verhalen, herinneringen en een warm afscheid. Julia zei er weinig over. Ze luisterde en dacht na. Ze was stil. Tot de dag na de begrafenis.

Ze zat bij mij achterop de fiets. Het was koud en het werd al bijna donker. Ze hield me stevig vast. Zachtjes hoorde ik haar zeggen: ‘Mama, hoe lang blijft Juf Brigitte eigenlijk in de hemel?’ ‘Nou’ zei ik, zoekend naar een antwoord- ‘dat weet ik niet precies’. Ik besloot haar twee opties voor te leggen. ‘Niemand weet het zeker, maar sommige mensen geloven dat je er voor altijd blijft als je dood gaat. Voor altijd bij God. Anderen geloven dat je ziel steeds weer terugkomt op aarde, om weer nieuwe dingen te leren.’ Het wordt even stil achter me. Ik voel haar denken. Ze verstevigt haar greep om mijn middel en komt wat dichterbij zitten.

Dan zegt ze ineens:’Als iedereen daar altijd blijft wordt het zo vol in de hemel en dan raakt de aarde zo leeg’. Weer peinst ze even. ‘Ja’ zegt ze dan resoluut- ‘ik geloof dat Juf Brigitte weer terugkomt. Vast heel snel. Misschien volgende week al wel. Want ze vond het hier erg fijn!’ Ik hoor aan de toon van haar stem hoe haar eigen antwoord haar gerust stelt. En ik voel hoe ze ook mij gerust stelt. Er biggelt een traan over mijn wang, die bijna bevriest. En zwijgend fietsen we samen naar huis.

Durf te leven!

Hartelijke groet, Vivienne Westerhoud