Dankbaar voor de speciale eenheden en stemmen voor vrede

door: Vivienne Westerhoud.
Ik heb er misschien niets mee te maken. En eigenlijk hebben we er alles mee te maken. Wij allemaal. Wat er gisteren gebeurde in Utrecht is een drama. We weten nog niet wat de toedracht was. Een persoonlijke vete tussen families? Eerwraak? Of een terroristische aanslag. Wat het ook was. Nederland stond even stil. Met ingehouden adem. En we zagen allemaal hoeveel politie en speciale eenheden er zo snel op de been was. Uit het hele land. Zij draaiden dubbele diensten. Om ons land veilig te houden. Respect. Veel respect en dankbaarheid voor de mannen en vrouwen die daar gaan staan. Voor ons.

Bewapende mannen

Vandaag zien we bewapende mannen bij NS stations. In elk geval in Utrecht. Dat doet me denken aan de tijd dat ik als kind in Damascus woonde. Mijn vader was militair. En werkte een jaar voor de UN. Als observant. In gebieden tussen Israël en de omringende landen. In Damascus wemelde het van de zwaar bewapende mannen op straat. Als kind van tien realiseerde ik me niet wat dat betekende. Ik weet wel dat ik blij was toen we ons veilige groene dorp op de Veluwe weer inreden. Toen we eenmaal weer thuis kwamen. Vandaag zie ik weer bewapende mannen. En ik voel een verlies van vrijheid. Of eigenlijk een verlies van onbevangenheid. En dat doet me verdriet. De tranen stromen de hele dag al over mijn wangen.

Stemmen voor vrede

Morgen gaan we stemmen. Ik ben in de afgelopen dertig jaar steeds meer naar links uitgezwaaid in mijn stemgedrag. Ik wil het milieu voorop zetten. En vind dat niemand onder de armoedegrens hoeft te leven in ons rijke land. En vandaag vraag ik me af of ik zou vechten voor het vrije Westen. Ik ben in de war. Ik ben boos. Dat één actie, één daad van geweld. Mijn vertrouwen in pacifisme kan doen wankelen. Ben ik naïef? Of wilde ik dat zijn. Al die jaren dat ik vooral met mijn kinderen bezig was. En schreef over mode en babyspullen. Lobbyde in Den Haag voor flexibele werktijden. Net zolang tot er een wet voor kwam. Zodat ik bij mijn kinderen kon zijn. En andere ouders ook. Wat een weelde om in een veilig land te mogen leven. Morgen ga ik stemmen. Ik hoop dat ik bij mijzelf kan blijven. En kan kiezen voor vrede. In vertrouwen. Juist nu.

Hoe voelt dat voor jou? Wat ga jij morgen doen?