Aarde maken

Wat in de natuurkunde geldt, geldt ook voor de natuur van mensen. Met warme handen maak je iemands handen warm door geleiding. Als je valt trekt de aarde je met de zwaartekracht naar zich toe. Maar ook minder concreet zeggen we dat je je als een magneet tot iemand aangetrokken kan voelen. Kan je koken van woede, hoewel je daarbij niet werkelijk verdampt. En kan iemands positieve of negatieve ‘uitstraling’ aanstekelijk werken op anderen. Zo heeft ‘Aarde maken’ voor mensen een treffende vergelijking met de natuurwetten van de elektriciteitsleer. Als er stroom loopt door een draadje ontstaat er ‘flux’ zoiets als spanningsverschillen, waardoor de vonken ervanaf kunnen vliegen. Om dat te voorkomen moet elk elektrisch apparaat geaard worden. Gewoon voor de veiligheid. Bij mensen gaat het net zo. Als je meegaat met de stroom van het leven, of soms zelfs tegen de stroom opleeft, ontstaat er spanning. Als je die niet af en toe laat weglopen door te aarden, vliegen de vonken er binnen de kortste keren af. Aarde maken is dus wel zo gezond!

Vroeger waren er voor mij veel situaties waarbij de spanning hoog opliep. Om te ontladen deed ik altijd mijn mond open. Het maakte niet uit wat eruit kwam, wat ik zei, daar kon ik op dat moment niet over nadenken. Dat was eigenlijk best jammer, want wat ik zei was niet altijd even aardig, verstandig of sympathiek. En het ergste was, dat ik het zelf niet eens doorhad. Het luchtte wel op. Door de spanning en de zenuwen was ik allang blij dat ik de situatie weer had ‘overleefd’. De reacties die ik kreeg waren wel vaak negatief en ik zocht dat dan altijd bij die ander. Ik dacht ook dat ik dat nooit zou kunnen veranderen, ook al deed ik nog zo ‘mijn best’. Ik bedoelde het immers goed, alleen mijn angst bracht mij vaak tot aanstootgevende uitspraken.

Tot een paar jaar geleden. Ik leerde in een twee/daagse spirituele cursus* meer over mijn eigen kracht en het belang van ‘aarde maken’. Ieders innerlijke kracht zit in zijn of haar Chi point in de onderbuik. (Chi of Ki). Als je in contact wilt staan met dit krachtcentrum is het belangrijk om te aarden. Dan krijg je de beschikking over de onuitputtelijke bron van universele energie, zoals ze dat noemen. Hoe ze het noemen maakt mij niet zoveel uit. Het belangrijkste is dat het werkt! Meditaties en simpele oefeningen om te leren met beide benen stevig op de grond te gaan staan. Die hielpen me een heel eind verder. Ik oefende een paar jaar. Bij elke ontmoeting, feestje of moeilijk telefoon gesprek chekte ik eerst of ik ‘in mijn kracht stond’ en geaard was. Het bleek dat ik langzamerhand minder ging praten. Vooral het ‘kakelen en schreeuwen’ liet ik achterwege. De spanning liet ik nu gewoon via de aarde wegglijden. Ik was anderen en mijzelf veel minder tot last. Bovendien gebeurde wat ik nooit had durven hopen: ik veranderde door mijn gedrag de reacties van anderen. Ik kreeg veel positieve aandacht in plaats van negatieve. En nog wel zonder dat ik daarom vroeg!

Dat was voor mij dé motivatie om ermee door te gaan. Steeds meer situaties kon ik zonder meer de baas. Zelfs diepingesleten gewoontes in sociaal contact kon ik loslaten met deze simpele techniek. Het spaart me ook veel energie, want ik maak me minder druk om alles. Natuurlijk heb ik nog wel regelmatig oude pijnlijke gevoelens in situaties waar ik het vroeger uitschreeuwde. Nu hou ik me koest en laat het van me afglijden. Ik voel de pijn en verwerk of relativeer deze. Ik ben toch de enige die dat kan en neem nu ook die verantwoordelijkheid. En nu voel ik om me heen steeds meer liefde van de mensen die het vroeger erg moeilijk met me hadden. Dat is geweldig om te voelen, wat een winst!

En om te blijven aarden, doe ik braaf mijn oefeningen en werk ik regelmatig in mijn tuin. Tuinieren vond ik vroeger truttig en spiritualiteit een beetje zweverig, maar ze zijn nu beiden onlosmakelijk verbonden met mijn noodzaak tot aarde maken. Spitten, zaaien, wieden, oogsten, op mijn hurken, met handen en voeten letterlijk in de aarde. Dat is voor mij een meditatieve manier geworden om ‘aarde te maken’. En als ik dan met een leeg hoofd, zwarte handen en een voldaan gevoel weer thuiskom, weet ik dat ik alle spanning weer kwijt ben. Ik kan de hele wereld weer aan!