Een dag in het leven van een thuiswerkmama

Hij bleef dus lekker liggen, waardoor overigens ook het schema van onze lieve huishoudelijke hulp Kamla danig werd verstoord. Zij begint altijd boven in de slaapkamers, maar kon dat nu niet doen. Terwijl ik aan de (vertaal)slag ging maakte zij mijn werkplek schoon, iets dat ze normaal doet als ik lunchpauze heb. ‘Voeten omhoog’ mopperde ze even, toen ze onder het bureau ging stofzuigen. Het is een enorme luxe, een hulp in de huishouding, al denk ik er soms anders over als ze op eigen initiatief de dossiers in mijn werkkamer van plek verandert. Het is niet zelden zo dat ik een deel van de maandag moet besteden aan het boven water halen van allerlei werkmappen. Niet dat ik Kamla iets verwijten kan, want in zo’n chaotische studeerkamer is het voor haar natuurlijk moeilijk werken, zie foto.

Hoe dan ook, deze maandag was ik nog maar net begonnen aan de vertaling van een processtuk toen Thomas naar beneden kwam. “Mam, is dit spijbelen?” vroeg hij. Ik legde hem uit dat ik het verantwoord had gevonden hem te laten slapen, maar dat hij na de lunch weer naar school kon. En moest. Vervolgens begonnen we samen te kletsen over zijn dansvoorstelling. Geloof me, ik kan (jammer genoeg) een buitengewone bitsige moeder zijn, maar zo’n gesprek afkappen door te zeggen “en nu moet ik verder met mijn vertaling”, dat doe ik ook weer niet. Pas toen ik Thomas om 13 uur naar school had gebracht, kon mijn werkdag echt beginnen. Maar ik had een lunchafspraak, die overigens heel gezellig was. Toen ik terug kwam was ik net op tijd om Thomas weer van school te halen. Wie denkt dat ik de schade de volgende dag heb ingehaald heeft het mis. De juf van Thomas was die dag ziek en ik bracht de dag door met Thomas en nog vier kinderen. Want werk is belangrijk, maar mensen zijn nog veel belangrijker. En kinderen, dat zijn ook mensen, al zie ik soms hoe mensen dat lijken te vergeten.