Gestolen fiets

De meeste kinderen van tegenwoordig hebben alles wat hun hartje begeert. In bijna elke kinderkamer vind je een televisie, een playstation en een nintendo DS. Voor buiten hebben ze skeelers, een step, een skateboard en o ja, ook nog een fiets. Niet om mee naar school te rijden natuurlijk, want paps en mams brengen ze wel met de auto.

Bij mijn kinderen op school hebben ze speciale kiss-and-ride stroken. Helaas begrijpen een aantal ouders niet wat de bedoeling is- je geeft een kus en je rijdt weg, natuurlijk pas als het kind veilig op de stoep staat- want hoe vaak school ook deze strook onder de aandacht brengt, via nieuwsbrieven of door het stallen van een meneer in blauw uniform met knuppel, elke keer weer opnieuw staat de hele boel vast op de parkeerplaats, omdat ouders er steevast een kiss-and-stay plek van maken.  Dat heeft mij al eens een aanvaring opgeleverd met een vader van één van de schoolkinderen. Terwijl ik klaar stond om met de fiets naar het station te rijden (hoe politiek verantwoord), kon deze vader niet beslissen of hij nu zou riden of stayen. Mijn trein wachtte echter niet op zijn beslissing, wat ik hem duidelijk maakte met mijn zeer ongeduldige blik. Waarop hij mij toeschreeuwde, dat ik niet zo moest schreeuwen. Uhh? Ik schreeuwen? Mijn blik zei genoeg hoor, maar was wel geluidloos. De trein heb ik op het nippertje nog gehaald, de vader is ook uiteindelijk toch nog gaan riden.

Mijn kinderen probeer ik groot te brengen met besef voor de materiële waarde van dingen. Helaas tot op heden met weinig succes. Ja, ze hebben een televisie op hun kamer, ze hadden ook een gameboy , maar geen playstation (want gamecube is prima alternatief, maar vele malen goedkoper). Voor buiten hebben ze ook skeelers (nog wel), hadden ze een step, hadden ze een skateboard en hadden ze een fiets. Mijn kinderen hadden alles wat hun hartje begeerde, maar vergaten erop te letten.

De step bijvoorbeeld heeft hele nachten op school gestaan, omdat kindlief vergeten was dat hij ermee naar school was gegaan. Op een dag was er een ander kind dat de step met meer aandacht wilde behandelen, dus weg step.

Het skateboard heeft een nacht verlaten doorgebracht op een speelpleintje. Daar is hij door een voorbijganger onder de hoede genomen en direct geadopteerd.

En de fiets. De fiets heeft al veel doorstaan. Ik zie hem nog staan, vogelvrij verklaard in een eenzaam fietsenrek op school, geen bescherming, geen eigenaartje in de buurt. Zelfs geen voorbijganger die zich over hem hoedde. Ook is hij in de steek gelaten tijdens een supermarktbezoek, maar daar na twee dagen door mijn kind weer opgehaald na mijn woedende uitbarsting toen de fiets vermist bleek en uiteindelijk gevonden. De drie reservesleuteltjes van het slot zijn op onverklaarbare wijze op wereldreis gegaan en zijn nooit meer thuis gekomen. Waarna papa met de slijptol aan de slag moest. En de fiets bleef dapper bij ons. Tot vandaag.

Totaal aan zijn lot overgelaten is er uiteindelijk toch iemand geweest die het niet over zijn hart kon verkrijgen de fiets te laten staan. Weg fiets!

En mijn kinderen zijn laconiek. Totaal niet gehecht aan materie. Want, hebben ze inmiddels wel geleerd, spullen zijn vervangbaar. Sterker nog, voor iets ouds kan altijd weer iets nieuws komen.

Of iets minder ouds van anderen.

Het lijkt namelijk ook wel of iedereen maar denkt dat mijn kinderen niets hebben. Allerhande spullen worden ons aangedragen, van kleding (dankbaar aangenomen) tot afgedankt speelgoed (zuchtend aangenomen, gezien de uitpuilende kinderkamers, maar ook de goede bedoelingen van de gever). Kon ik ze maar uitleggen dat wij regelmatig de kinderen voorzien van allerlei gadgets die, zo wordt ons voorgehouden door het kroost, noodzakelijk zijn om erbij te mogen horen. Hoe frustrerend is het dan om te zien dat het voorwerp waar wij die maanden ervoor nog hard voor gewerkt hebben, binnen mum van tijd in gebruik wordt genomen door minderjarige onrechtmatige bezitters.

Maar hoe ik ook probeer om mijn kinderen uit te leggen hoe je met spullen om moet gaan, dat er door iemand voor gewerkt is, dat er niet zomaar weer iets voor in de plaats komt, het zal ze gestolen worde