Dief

Als kind deed ik het ook, maar met geen woord rep ik erover met mijn kinderen. Ze mochten eens denken dat het een vrijbrief voor hen is om hetzelfde uit te vreten. Ik denk dat ik een jaar of acht was. Al heel mijn leven ben ik gek op alles wat suiker bevat: koek, snoep, chocola. Het maakt mij niet uit, de zoetste lekkernijen worden door mij met groot genot opgepeuzeld. Maar ja, als kind van acht had ik niet de vrijheid die ik nu heb en waardoor ik minstens tien kilo te zwaar ben. Waar ik nu geen maat weet te houden, bepaalde vroeger mijn mama hoeveel zoets mijn mondje in mocht.

En dat was natuurlijk niet genoeg om mijn enorme monsterlijke behoefte te bevredigen. Ik toog daarom soms naar een winkelier die vergat op dit kleintje te letten. Onder mijn jas verborg ik een pak choco-prince of stroopwafels en nonchalant liep ik dan de winkel uit om ergens op straat mijn buit op te peuzelen. Van schuldgevoelens is mij niets meer bekend, waarschijnlijk at ik die toen ook al weg.

Ik weet het nog precies: dag, tijd en plaats staan in mijn geheugen gegrift. Mijn zoontje en ik hebben samen wat boodschappen gehaald. Onderweg vind ik dat zijn jaszakje verdachte geluidjes maakt. Op mijn vraag wat er in zijn zakje zit, geeft mijn zoon het vertrouwde antwoord op al mijn vragen: “niets”.  Natuurlijk neem ik geen genoegen met een dergelijk antwoord, te meer ik bij zijn geboorte een feilloos werkend zesde zintuig heb meegekregen dat vooral op de daden van mijn zoon uiterst gevoelig reageert. Mijn vraag aan hem wordt dringender. Hij stopt zijn hand in zijn lege zakje en zegt triomfantelijk: “Kijk mama, echt niets”. “En in je andere jaszakje?”probeer ik het nog eens. Met deze vraag ben ik hem te slim af en aarzelend haalt hij zijn buit te voorschijn. Ik tref een doosje tic-tacs aan in de hand van mijn zeer schuldig kijkend jongetje. Hij is betrapt en mama moet dit nu opvoedkundig oplossen. Het lijkt mij het beste dit gedrag onmiddellijk in de kiem te smoren. Ik werd vroeger nooit betrapt en heb daarom nog lange tijd van gratis stroopwafels genoten. Samen gaan we naar de winkel om het doosje, vergezeld met de excuses van mijn kleine diefje, aan de kassamevrouw terug te geven. Zeer streng wordt hij toegesproken en hij moet beloven dit nooit, maar dan ook nooit meer te doen! Ik voel mij heel klein worden, nog kleiner dan mijn zoontje op dat moment is en de tranen prikken in mijn ogen. Als kind ben ik steeds met mijn daden weggekomen, nu voel ik mij schuldiger dan ooit voor al mijn diefstallen. Samen lopen we stilletjes naar huis, ontdaan om wat we hebben meegemaakt. Nooit meer zullen wij zoiets uithalen. Hij heeft het de kassamevrouw zelfs, niet geheel vrijwillig, beloofd. Helaas blijft dat gevoel niet lang hangen.

Het akkefietje is inmiddels verwerkt als mijn zoon van oma wat extra geld krijg. Ik vind als moeder dat hij ook eens mag leren om van dat geld nuttige zaken te kopen. In zijn kamer staat tenslotte zoveel speelgoed dat hij er gerust een bordje met Bart Smit boven kan hangen. Ik koop een t-shirt van zijn eigen geld voor hem, dat ik hem trots laat zien als hij uit school komt. Tot mijn verbazing is hij echter heel boos en vindt het t-shirt niks aan. Dat had hij niet willen kopen van zijn geld! Ik kan niets anders doen dan hem zijn geld terug te geven en de kosten van het kledingstuk voor eigen rekening te nemen. Mijn relatie met hem stond tenslotte op het spel.

Het is later op de dag als mijn zoontje iets pakt dat hem niet  toebehoort. Onmiddellijk sta ik klaar om hem nog eens haarfijn uit te leggen dat het niet netjes is om iets van een ander te pakken zonder te vragen. Waarop hij fijntjes antwoordt:

” Maar mam, dat doe jij toch ook?”  Tja, en daar sta ik dan met een mond vol tanden.

Nooit zal ik mijn kinderen vertellen over mijn vroegere streken. Het goede voorbeeld geven als volwassene is al een tot mislukking gedoemd project, stel je voor dat ik ze ook nog inspireer met mijn daden uit het verleden!