Verwend nest

“Als je niets verwacht word je ook niet teleurgesteld!”, zei ze stellig. Ik vond dat toch zo’n droevige gedachte. Ik bleef er maar aan denken. Het leek mij zo vreselijk om niets meer te verwachten. Ik verwacht altijd een hoop.

Niet dat iedereen alsmaar moet geven aan mij. Maar gewoon, als iemand iets belooft dat hij of zij dat dan ook doet. En natuurlijk word ik dan af en toe teleurgesteld. Want een heleboel mensen roepen maar wat. Soms om van je af te zijn en soms omdat ze het dan heel erg menen maar later niet meer. Of ze vergeten het. En dat is dan jammer. En soms verdrietig. Maar om daarom nooit meer iets te verwachten? Nooit meer dromen, hopen en kriebels? Nee, dat lijkt me helemaal niets.
Ik droom veel, verlang veel, wil veel, verwacht veel. Niet dat ik nu niet tevreden en gelukkig ben. Ook niet dat ik pas tevreden of gelukkig ben als ik eenmaal álles heb, doe, voel, beleef, geef en leef. Maar ik maak kenbaar wat ik wil, welke kant ik op wil, wat ik wil doen en voelen en hoe. En of de kosmos het me dan brengt, zoals “The Secret” zegt, of dat P. het me geeft of laat beleven, of soms ikzelf – dat maakt dan niet uit. Ik krijg, meestal, wat ik verlang. Omdat iedereen en alles weet wat ik verlang.

En als je dan ineens tussen al die bevredigde en nog open dromerige wensen ineens teleurgesteld wordt – als je ineens een heel fout kadootje krijgt, of helemaal niets. Of je gaat met je creditcard de stad in maar er is helemaal niets wat je past en wat je leuk vindt. Of een concert gaat niet door. Of je kind is ziek en je moet iets leuks afzeggen. Of je hebt maandenlang gespaard voor die mooie nieuwe laarzen en je wasmachine gaat stuk. Of je partner komt veel te laat thuis en je hebt op je vrije middag een fantastisch diner gekookt – dan voelt dat zo puur, zo mooi en genant tegelijk. Zo intens verdrietig en belachelijk. Je bent ineens weer een klein meisje. Je wilt dan net als toen wel wegkruipen op je kamertje of stampen op de grond. En dat is een mooie beloning vind ik: na al die verwennerij word je weer even op de grond gezet. Weet je ineens weer hoe verwend je eigenlijk bent. Hoe vaak je eigenlijk wèl je zin krijgt.

Als je nooit meer iets verwacht spreek je ook geen verwachtingen meer uit. Je stopt met dromen, met verlangen, met hunkeren en elke keer dat je niet krijgt wat je wilt hebben, dan is dat een bewijs dat je beter niets kunt verwachten omdat je dan ook niet teleurgesteld wordt. Je wordt dan niet dat kleine teleurgestelde meisje maar een bittere zuurpruimmevrouw.

En ik ben echt veel liever een verwend nest dan een zuurpruim.

liefs, Marielle