Sprookjes

We groeien op met rare sprookjes. Assepoester was heel arm en zielig en had mooie kleine voetjes en met wat magie vond zij een prins die haar weer vond dankzij die mooie kleine voetjes. Of je bent een mooie maar wel bewusteloze prinses en je gelukkige leven kan pas beginnen als een prins jou wakker kust. En wat denk je van die arme kleine zeemeermin, die alles moest achterlaten, haar woonplaats en haar familie om bij haar man te zijn. Vervolgens moest zij ook nog de prijs betalen dat zij nooit meer zou kunnen praten of dat elke stap die zij zou zetten op haar nieuwe benen vreselijk pijn zou doen. En dan wordt die prins van haar dromen verliefd op een ander en dan zit er natuurlijk niets anders op dan zichzelf van het leven te beroven. Zonder hem is haar leven niets waard. Allemaal voorbeelden van je macht en kracht als vrouw uit handen geven.

En als je dan niet in sprookjes gelooft dan geloof je misschien in chemie. Je ziet hem, hij ziet jou, de wereld staat stil om jullie heen, er klinkt vioolmuziek en ineens ben je samen met hem op het strand en lopen jullie in slowmotion op elkaar af en omhelzen jullie elkaar en het leven is goed. Dat is dus geen Grimm of Andersen sprookje maar een Hollywoodsprookje. In films bestaan er mannen die dansen en zingen, er verzorgd uitzien, goede daden verrichten, rijk zijn, sexy zijn, en ook nog een goede vader blijken te zijn. En de vrouwen zijn mooi en het komt altijd allemaal goed. Gelukkig worden er ook wel films gemaakt tegenwoordig die minder glamoureus zijn en die laten zien dat je wat moet doen om iets te bereiken. Dat je je macht moet pakken, in je kracht moet gaan staan, je moet kunnen laten dragen etc.

Wat zou het fijn geweest zijn als je moeder er toen je jong was eens lekker voor was gaan zitten met jou en je had verteld over de heerlijke gevoelens die in ons lichaam verstopt zitten en die we er zelf met wat zachte handen en vingers eruit konden toveren. Dat al deze gevoelens van jouzelf waren en niet door iemand anders aan jou werden gegeven maar dat die ander gewoon iets bij je naar boven haalt wat je ook zelf kunt doen.

Dan had je waarschijnlijk niet zo achter J. aangehuppeld toen je twaalf was. En had je zeker niet nachten wakker gelegen denkend aan A. op je veertiende. Je was ook niet op je vijftiende bij elk klein woordje van H. bijna flauwgevallen. Je had wat beter kunnen zien toen je zestien was of D. nou wel zo bijzonder lief voor je was en je had op je zeventiende zeker niet lang bij R. rond blijven hangen. Zucht. Denk eens terug aan vroeger. Als je nou eens niet had gedacht dat die aanrakingen van die jongens zo geweldig waren maar dat ze jou aanraakten zoals je nog nooit zelf had gedaan. Als je geleerd had van jezelf te houden en jezelf lief te hebben had je het leuk gevonden dat iemand anders dat ook van en met jou deed, maar je had je nooit zo afhankelijk genaakt van hem. Je had meer tijd gehad om te spelen, om te genieten en waarschijnlijk ook om te studeren.

En hoe is dat nu? Wacht je nog steeds op jouw sprookje? Zoek je nog steeds naar chemie? Of heb jij alle verantwoordelijkheid voor jouw lijf en leven en geluk in eigen handen genomen en geniet jij van jezelf en deel je soms dat plezier met een ander? Wees eens eerlijk: Geef jij je macht uit handen of sta jij helemaal in jouw kracht?

liefs, Marielle