Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de beste moeder van het land?

Welke moeder zou het niet willen dat zo’n spiegel zou bestaan en dan ook nog eentje die het gewenste antwoord geeft natuurlijk.
Hoe komt het toch dat veel moeders onzeker zijn over of ze het wel goed doen. En wat is goed doen eigenlijk in de context van opvoeden?

En bestaat er ‘de beste moeder’. Want, krijgt een kind per definitie niet de beste moeder die hij zich maar kan wensen omdat hij/zij hem zelf heeft uitgekozen? Daar zijn de meningen nogal over verdeeld, of laat ik het anders zeggen dat geeft niet een eenduidig houvast waardoor je weet dat je het goed doet. En maakt juist dat niet onzeker? Of is het misschien de bedoeling dat je je door diverse stromingen, wetenschappen en inzichten laat inspireren om daar vervolgens jouw manier van opvoeden uit te destilleren. Die gedachte geeft je rust en vertrouwen en ruimte om te leren, en het te doen zoals je Hart je ingeeft.Of je iets goed doet, dat voel je, dat hoef je niet in een boekje te lezen. Want, in essentie zijn we toch geboren met een moederlijk instinct en een innerlijke weten, dat als we moeder worden we weten wat ons te doen staat? In het gehele dierenrijk weet elke moeder hoe ze haar kind moet voeden en beschermen, en wat ze haar kind mee moet geven om zelfstandig te kunnen leven. Zou dit anders zijn voor de mens? En als dit zo is, zijn het dan juist onze hersenen, die ons als specie zo onderscheidend en uniek maken, die ons in dit soort natuurlijke processen in weg staan? Heet het daarom ook dierenRIJK en mensDOM?

Het zijn vaak onze gedachten over onszelf, onze kinderen en onze omgeving die onzeker maken. Onze gedachten die als een constante stroom door ons hoofd gaan en continu bezig zijn ons te beoordelen, een cijfer te geven. Het grootste deel van wat er gedurende de dag door ons hoofd gaat, bestaat uit ingesleten gedachten, dingen die we denken uit gewoonte of door wat we zelf hebben meegemaakt en ervaren. Deze constante achtergrondruis van mentale activiteit kan op den duur alles wat je doet gaan bepalen. Word je bewust hoe dit bij jou zit. Welke gedachten heb je over jezelf als moeder?

Graag deel ik hierover een eigen recente ervaring. Wij zijn onlangs verhuisd naar Versailles vanwege de baan van mijn man. En ik had hier allerlei gedachten over. Of het wel goed zou zijn voor de kinderen, wat het met ze zou doen emotioneel, of het wel een goede beslissing was etc. Nou ja, vul verder maar in. Ik betrapte me erop dat ik ook heel erg mijn best ging doen om alles goed (zeg maar perfect) te doen, en ze de optimale begeleiding te geven. Ik ging boeken lezen over twee-talig opvoeden, en me verder verdiepen in hoe anderen dat hadden gedaan. Totdat ik me besefte dat ik op deze manier eigenlijk zo bezig was met het managen van mijn eigen gedachten en bijbehorende gevoelens, dat ik er juist niet voor ze was of juist mijn gedachten op hen over bracht. Twijfels die ik had hoorde ik nu uitgesproken door mijn kinderen. En dat was het moment om tegen mezelf te zeggen: – STOP. Kijk nu wat er om je heen gebeurt en voel wat ze nodig hebben. En, dat is eigenlijk gewoon een moeder die ook eerlijk haar emoties durft te laten zien, en ook af en toe een traantje laat als ze haar vriendinnen mist en een moeder die gewoon lacht en blij is met deze verrijkende ervaring en er op vertrouwt dat door te luisteren naar de kinderen en er gewoon te zijn, dat kan geven wat ze nodig hebben. En dat luchtte op en gaf ruimte voor ons allemaal.

Dus een spiegel nodig om te weten of je de beste moeder bent? Nee, dat is niet nodig. Maar wel een zuiver beeld en zuivere gedachten over wat je ziet. En die worden je niet getoond door de wonderbaarlijke spiegel, maar door wat je voelt in je HART. Daar zit je innerlijke weten (noem het kompas) en de antwoorden op je vragen en je twijfels. En als ik dan toch weer eens ontzettend mijn best aan het doen ben en de beste moeder van de wereld wil zijn, dan zijn mijn kinderen mijn spiegel en dan zeg ik Stop. Dan kijk ik en glimlach ik met liefde naar ze. En, ook naar mezelf. Alsof ik mezelf een knipoog wil geven en wil zeggen: ‘Ach meid, je deed het weer even en dat mag, en wat ben ik trots op je dat je ziet wanneer het tijd is om er mee te stoppen!’

En natuurlijk blijft het leuk als je een tekening krijgt met de Eiffeltoren en met daarop geschreven: ‘mama, ik vind je lief’ of als ze zeggen ‘Mama je bent de liefste van de wereld!’ Dat streelt je Hart en dat doet je goed. Maar, ik heb het niet nodig om te weten dat ik het goed doe. Ik doe het zoals ik het doe, en dat is goed genoeg. Dat voel ik.