Kikkers en eendjes

door: Jeannelies Lof.

Jeannelies Lof is sinds begin 2003 adoptiemoeder van de broertjes Jefferson (6) en Walky (5) uit Haiti.

Jefferson zit bij de kikkers. Walky is eendje. Gedurende de zwemles verander je van gedaante naarmate je beter de slag te pakken krijgt. Jeff is alleen al erg lang kikker. Hij doet goed zijn best en hij luistert ook wel naar de badmeester, maar op de een of andere manier ontpopt er geen vis in hem.

De kikkers oefenen in het kleine oefenbad. Dat is een lekker warm bad met een grote fontein in de vorm van een clown, allerlei trappetjes en mooie plekjes waar je vanaf kunt springen. Als het echt feest is, mogen de kikkers en de eendjes aan het einde van de les nog een keer de grote glijbaan af.

Ralph is elke week de klos. Hij loopt elke dinsdag het programma af van zwembad in en uit en tussendoor nog even koken, om dan om kwart over zes met twee doodvermoeide kleuters thuis te komen. Hoe lang gaat dit nog duren? Ik mis dit wekelijkse festijn en vraag me af waarom er maar geen schot in zit. Wat moet Jeff dan kunnen om over te gaan naar de vissen? Tja, dat weet hij ook niet want met het nieuwe ‘kiss & go’ systeem mag je niet meer even kijken bij de les en spreek je geen zwemleraar. We besluiten om de zondagochtend op te offeren en met zijn vieren naar het zwembad te gaan om te oefenen. Dat willen de jongens wel. Walky moet kunnen drijven om door te mogen naar de kikkers. Nu gaat het verhaal dat negroïde mensen daar moeite mee hebben. Hun vetweefsel onder de huid is anders, waardoor ze minder drijfvermogen hebben. Jefferson deed er meer dan 12 lessen over, totdat Ralph tegen de juf zei: misschien leert hij het wel nooit. Gelukkig kende ze het verhaal van het vetweefsel en liet hem door naar de kikkerles. Als we tegen de kleine man zeggen dat hij zelf tot 5 moet tellen als hij ligt te dobberen, lukt het hem prima. Oke, dat moet goed gaan op de volgende les.

Met Jeff is het lastiger. Hij blijkt al behoorlijk veel opgepikt te hebben van de basisslag en met een beetje hulp komt hij goed vooruit. Maar, het grote bad is koud en daar oefenen de vissen, wat zul je daar nou je best voor doen? Jeff is een vel over been jongetje, zonder een grammetje vet, wat dat betreft lijkt hij zeker niet op zijn ouders. Hij vindt het grote bad gewoon te koud dus we moeten hem erin lokken. De aanmoediging: als je maar hard genoeg zwemt, krijg je het vanzelf warm, werkt maar ten dele. Na vijf minuutjes: buig, wijd en sluit is hij weliswaar moe, maar staat ook te klappertanden van de kou. Terug naar het warme bad. Een kwartiertje later proberen we het weer. Maar hij wil met geen mogelijkheid meer het koude bad in en blijft onwillig op de kant zitten. Op het moment dat vaderlief wilde spelletjes gaat doen op het vlot is hij bereid zich in het koude bad te laten glijden.

Terug in de auto zeg ik tegen Walky: Wat zie je er lekker wild uit met die natte kop. Dat snapt ie niet meteen, hoezo dan? Dan worden je krulletjes langer. En bij Jeff dan? Nee zijn krulletjes zijn steviger die rollen niet zo mooi uit. En mama’s haar? Nee, ik heb niet van die kroeskrulletjes schat. En pappa’s haar dan? Nee, dat is ook zo stijl als wat. Jullie hebben ons wel goed uitgezocht toen jullie ons kwamen halen in Cai Cecile, zo met die wilde haren. Ik ben even verbluft -uitgezocht- wij hebben hen uitgezocht uit het kindertehuis, hmm is dat het beeld wat ik hem mee wil geven? Nee, zeg ik, wij hebben niet jullie, maar het kindertehuis heeft ons uitgezocht. Ze dachten daar: we gaan maar eens een hele lieve papa en mama zoeken voor Jefferson en Walky, want dat zijn zulke lieve jongetjes. Nou, klinkt het van de achterbank, jullie zijn helemaal niet altijd lief, soms zijn jullie ook stout, maar dat vind ik toch niet erg, hoor!

De volgende les boekt meteen resultaat: beide jongens mogen door. We hebben nu een vis en een kikker in huis.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.