Column: De kunst van het loslaten

Anne-Marijn Küthe woont samen met haar zoon Thomas (8) en werkt vanuit huis als zelfstandig vertaalster.

Loslaten is een kunst. Met tegenzin moet ik toegeven dat loslaten niet mijn sterkste kant is. Een ruzie met een vriendin, een akkefietje met een instantie, een angst of zorg…ik kan zoiets slecht van me afzetten. Als ouder moet je leren je kind los te laten en dat is al helemaal geen sinecure. Het is van wezenlijk belang dat je kind zich zonder jou kan redden en daar moet jij als ouder aan bijdragen. Een Schotse vriend van me beschreef dit ooit als “a heartbreaking deal, really”.

Beetje bij beetje meer vrijheid
De laatste tijd doe ik mijn gloeiende best om mijn overbezorgdheid in toom te houden en Thomas, beetje bij beetje, meer vrijheid te geven. Af en toe laat ik hem een half uur alleen thuis, nog niet zo lang geleden ondenkbaar. Op dinsdag mag hij in zijn eentje van de naschoolse opvang naar huis lopen. Toegegeven, de opvang zit bij ons in de straat maar ik beschouw dit toch als een mijlpaal. Ook mag hij sinds kort buiten spelen met vriendjes. Loslaten en toch ook niet
Het loslaten komt van twee kanten. Ouders moeten hun kind meer vrijheid en zelfstandigheid gunnen, kinderen moeten zelf meer initiatief nemen en hun eigen weg inslaan. Meestal zijn kinderen hun ouders een stapje voor. Mijn zoon is acht jaar en het over & weer loslaten is volop aan de gang. Toch blijven er gelukkig veel momenten over waarin wederzijdse gehechtheid hoogtij viert, zoals laatst toen we op een zondagavond in een eethuisje zaten te genieten van een lekkere Chinese maaltijd. Thomas had zowat de hele dag buiten gespeeld met een nieuw vriendje terwijl ik in huis had lopen klussen. Hij zat tegenover me en op een gegeven moment zag ik dat er veel in hem omging, hij keek enigszins verdrietig voor zich uit. Daarna keek hij om zich heen en zag louter stoere Antillianen met trainingspakken aan en blinkende kettingen om. Ik zag hem binnen een paar seconden een afweging maken, opstaan en bij me op schoot kruipen.

Tederheid
Ik genoot van de tederheid van dat onverwachte moment. Maar toen ik hem vroeg wat er scheelde zei Thomas “dat hoef je niet te weten”. Hij heeft zijn eigen wereld en die wordt elke dag een beetje groter. Machtig mooi en tegelijkertijd hartverscheurend om te zien.

Anne-Marijn Küthe