Het verhaal achter de foto

door Anne-Marijn Küthe
De foto van Thomas en mij, bovenaan deze column, is alweer een aantal jaar geleden gemaakt. Inmiddels zie ik er wat getekender uit en Thomas is al helemaal onherkenbaar. De korte haartjes zijn vervangen door lange lokken die over zijn ogen hangen en zijn zicht ernstig belemmeren. ‘Is mode, mam’ en hij is een stuk groter geworden. Hij is klein kind-af, op weg naar de puberteit. Toch houd ik die foto daar voorlopig, omdat hij voor mij veel betekenis heeft. Het verhaal van een thuiswerkmama.

Werken buitenshuis

Toen Thomas klein was, werkte ik buitenshuis als congrestolk. Boeiende opdrachten, aardige collega’s, goede inkomsten. Niets aan de hand, zou je zeggen. Maar zo lag het helaas niet. Ik vond mijn werk niet goed te combineren met de zorg voor Thomas. Een moeilijke periode. Als ik aan het werk was dwaalden mijn gedachten dikwijls af naar Thomas en werd ik geplaagd door schuldgevoel en gemis. Als ik thuis was, maakte ik me al snel weer druk over de eerstvolgende tolkopdracht. Toen Thomas naar de basisschool ging begon het pas echt te wringen. Met een intens vermoeid jongetje zeulen voelde niet goed. Ik overwoog om vanuit huis te gaan werken en mijn professionele activiteit te verleggen van tolken naar vertalen. Het duurde even vóór ik de knoop doorhakte, omdat ik veel twijfels had. Ik sliep slecht, lag dikwijls te malen. ‘Zal ik wel genoeg werk hebben als vertaler? En genoeg inkomsten? Zal ik mijn collega-tolken missen? Is het iets voor mij?’. Het hinken op twee gedachten was ronduit slopend. Halfslachtigheid – dat is me toen wel duidelijk geworden – is des duivels. Ook voor mijn omgeving was ik in die tijd geen goed gezelschap, besef ik nu terdege. Gelukkig werd mijn gevoel steeds duidelijker. Ik wilde mijn werk afstemmen op mijn kind in plaats van andersom. Het was inspirerend om te lezen wat andere alleenstaande moeders zeiden, zoals Nigella Lawson: ‘als je kind maar één ouder heeft moet je er gewoon zijn’.

Nooit spijt van de keuze om thuis te gaan werken

Op de dag dat ik eindelijk besloot om te gaan ondernemen, moesten Thomas en ik pasfoto’s laten maken. Toen heb ik ook een fotootje van ons samen laten maken, het fotootje dat bovenaan deze column prijkt. Daarna zijn we naar het strand van Scheveningen gegaan, waar we een paar heerlijke uren hebben doorgebracht. Inmiddels zijn we alweer jaren verder en zijn er de nodige ups en downs geweest. Maar spijt van mijn beslissing om vanuit huis ondernemen op te pakken, heb ik nooit gehad. En aan die dag waarop ik dat besluit nam bewaar ik nog altijd goede herinneringen.

Meer weten over thuiswerken en moederen?

-Vraag thuiswerkmoeders uit je kennissenkring naar hun ervaringen.
– Lees verhalen van andere thuiswerkers
– Lees boeken over thuiswerken