Ziekenhuis

door Miranda Olijrhook, columniste.

Met de komst van mijn kinderen heb ik een abonnement op het ziekenhuis cadeau gekregen. Zelf ben ik in blakende gezondheid, behalve dan dat mijn buikvet als een te royaal uitgevallen zwemband om mijn eens aanwezige taille hangt en mijn borsten vanaf de grond in een beha moeten worden gehesen. Het ziekenhuisabonnement heb ik dan ook niet voor mijzelf.  Elk kind heeft mij daar wel wanhopige tijden laten doorbrengen.

Zo heeft mijn eerste kind de eerste maanden van zijn leven nauwelijks gepoept. Ik wist niet veel van baby’s, maar dat ze plassen en poepen had ik wel meegekregen.  Mijn zoon dus niet. Nog in het kraambed kon ik mijn abonnement op het ziekenhuis activeren. Daar leek het poepmechanisme wel aanwezig te zijn, alleen wat slecht te functioneren. Na wat reparaties door de doorgeleerde klusjesman moest de zaak weer op gang geholpen zijn.  Nu na zoveel jaren lukt dat inmiddels ook wel met hulp van wat technische snufjes.

Ook mijn tweede zoon kon het niet nalaten een paar dagen in het ziekenhuishotel te boeken. Op een dag lag hij te schudden en shaken in zijn bedje. Ik had inmiddels al zoveel tijdschriften over kinderen verslonden dat ik voor het stellen van een diagnose geen dokter nodig had. Dit kind had een koortsstuip. En daarvan had ik gelezen dat de stuip binnen enkele minuten over zou zijn, mits ik mijn kind wat zou laten afkoelen. Enthousiast sloeg ik aan het sponzen. Tot mijn verbazing hield het schudden en shaken van dit kereltje echter helemaal niet op. En wat je dan moest doen, stond niet in die tijdschriften! Dat werd dus het alarmnummer bellen. Ik toetste de cijfers 2-1-1 in, want zover ik helder kon denken was dat het correcte nummer. Een ingesprektoon volgde, waarop bij mij de paniek toesloeg.  Hoe kunnen ze daar nou in gesprek zijn, mijn kind heeft direct hulp nodig! Het zal nog weken duren eer ik doorhad dat ik een verkeerd nummer had gebeld. Mij verbaast dat niet, ik had ook 9-1-1 kunnen bellen, dat zie je tenslotte altijd in films. Gelukkig is er een behulpzame buurman die de situatie volledig meester is en dankzij zijn kalme optreden wordt mijn kind per ambulance naar het ziekenhuis vervoert en na een nachtje ziekenhuis mag hij weer naar huis. Deze typische aanval bleek een a-typische koortsstuip.

Onze derde doerak is ons leven binnen komen stuiteren en dat gestuiter is niet altijd zonder kleerscheuren. Zo stuiterde hij afgelopen zomer op de aanrecht af om even zijn handjes te wassen. Dit ritueel is al jaren op dezelfde wijze zonder bijzonderheden verlopen. Tot die mooie zomerdag. Met het water nog aan de handen, klettert hij met zo’n mooie smoeltje op de aanrecht en bijt zijn tong bijna geheel doormidden. Dit drama dringt nog niet direct tot ons door, omdat ons speenvarkentje wel vaker zo afgrijselijk hard kan krijsen. Het is het stromende bloed wat bij ons de sirenes aanzet. En met een professionele mamablik kijk ik even naar de aangerichte schade, om vervolgens mijn hoofd in afschuw af te wenden van het enorme gat in zijn tong. Mijn arme schat, mijn kleine stuiterbal, ik heb met hem  te doen. Dit wordt weer een nieuwe stempel op onze ziekenhuiskaart. De chirurg ziet na een korte blik op het rampgebied blijkbaar ook geen mogelijkheid dit stukje vlees weer aan elkaar te rijgen en stuurt mijn zoon op hoop van zegen naar huis. In die nacht die volgt  spelen de vreselijkste drama’s zich in mijn dromen af, waarin mijn zoon met een halve tong door het leven moet en voor altijd zal praten als een laveloos dronkenmannetje. De volgende morgen blijken wij bezoek te hebben gehad van opererende engelen, want de tong is op miraculeuze wijze weer  dichtgegroeid. Wel praat mijn zoon alsof hij een fles Johnny Walker in een teug  heeft leeg gelurkt, maar binnen een paar dagen is dat euvel ook verholpen en stuitert mijn zoon er weer lustig op los.

En alsof ik er geen genoeg van kan krijgen, ook het vierde kind heeft mij al wat zweetaanvallen bezorgd. Zo werd haar piepkleine teentje bijna afgekneld door een haar van mij. Blijkbaar werd mijn haar letterlijk een krachtpatser door Andrelon (versterkt tot in de puntjes!), want met geen mogelijkheid kon het teentje van deze moordlustige haar bevrijd worden. Ook hier was technisch vernuft nodig. Inmiddels is het teentje weer geheeld. Slechts de littekens op mijn ziel en mijn ultrakorte kapsel herinnert nog aan dit drama. Ik heb echter wel mijn abonnement bij het ziekenhuis opgezegd. Ik ben uitgekeken.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.