Een appeltje eten met … Medina Schuurman

door Abbey van Betten van www.agreenappleaday.nl.
“Ik wil het niet te veel over kinderen hebben”, denk ik in de auto op weg naar het Olympisch Stadion. Ik eet vandaag een appeltje met actrice Medina Schuurman. Toen ik voor het eerst contact met haar had, was Medina net bevallen van een zoon. Een paar maanden later spreken wij elkaar en is Medina het ‘gewone leven’ weer aan het verkennen. Ze is gestart met de opnames van het tweede deel van de Tv-serie Penoza, ze schrijft een boek over haar ervaringen als nieuwbakken moeder en zo zit ze tegenover mij voor een interview. Achteraf denk ik: “Hoe naïef kun je zijn?” Twee jongensmoeders die naast hun werk, hun sociale leven, hun dromen, hun wensen, het worden van moeder aangrijpen om ervan te leren. Natuurlijk hebben we het dan ook over kinderen.

De wereld op zijn kop!

“Ik had vooraf nooit kunnen bedenken dat mijn wereld zo op zijn kop zou staan”, vertelt Medina. “Het begon eigenlijk al vanaf het eerste moment dat ik zwanger was, ik kon alleen nog maar overgeven”. “Het was op een gegeven moment zelfs zo erg dat ik ben opgenomen in het ziekenhuis, simpelweg omdat ik helemaal geen eten meer binnen hield”. “Toen mijn kindje eenmaal geboren was, vond ik het zowel emotioneel als fysiek erg zwaar.” “Mijn lijf werkte niet mee, de slapeloze nachten putte me volledig uit en ik moest erg wennen dat ik zo aan huis gekluisterd zat”. “Ik voelde me niet vrij en onafhankelijk terwijl dat gevoel iets is wat zo bij me hoort” “Het heeft me ook zo verbaasd dat er niemand is die je vooraf vertelt hoe heftig het kan zijn om een kindje te krijgen.” Medina lacht als ik vraag of ze dit überhaupt had willen horen? De impact van het moeder worden kun je niet vooraf beschrijven, dat moet je ervaren en het is altijd anders dan dat je je voorstelt.

“Ik voel ook aan alles dat ik veranderd ben”, gaat Medina verder. “Vroeger als kind al was ik echt een beschouwer. Ik bekeek de situatie vaak vanaf een afstandje en had daar dan zo mijn gedachten over. Dat doe ik eigenlijk nog steeds. Maar ik merk wel dat ik kwetsbaarder ben geworden. Letterlijk! Er zijn scheuren ontstaan in de muur van F….the World. Medina wikt en weegt en analyseert en vraagt zich af. “Van nature beschik ik over een grote dosis kracht en energie”, gaat ze verder. “Dat heeft me veel gebracht maar het heeft me ook wat gekost en daar kom ik nu ik moeder ben pas achter. Mijn manier van doen is altijd onafhankelijk, perfectionistisch, zelfstandig, bevlogen en stoer geweest.

Nu merk ik dat mijn zachte, lieve en gevende kant ontluikt. Ik ben me er nooit zo van bewust geweest dat ik dat ook in me had en eerlijk gezegd vind ik het heel suf klinken”. We lachen. Medina’s stoere laag is hardnekkig.

Van Femme Fatale naar blosjes op de wangen

Medina praat enthousiast verder. “In mijn spel merk ik het trouwens ook. Gisteren nog had ik een opname waarbij ik een andere acteur moest verleiden. Normaal ben ik geneigd om in zo’n scene een ‘femme fatale’ neer te zetten en nu krijg ik blosjes op mijn wangen. Een hele nieuwe manier van verleiden voor de camera voor mij. Achteraf bedenk ik me dan wel dat het me completer maakt want het neerzetten van die ‘femme fatale’ kan ik natuurlijk ook nog.” We lachen weer en genieten van het weer. In heel Nederland is het intens mistig maar waar wij zitten niet. De zon schijnt recht op ons gezicht en omdat we beiden van dit waarschijnlijk laatste restje zon willen genieten, besluiten we nog even buiten te blijven.

Humor, zelfspot en de persoonlijke ontwikkeling van een moeder steken tijdens dit gesprek iedere keer de kop op. We vinden elkaar hierin en het voelt alsof ik met één van mijn vriendinnen aan het praten ben.

Energie

“De verdeling van beschikbare tijd, begin ik nu een beetje te leren”, zegt Medina. “Naast mijn werk als actrice ben ik altijd actief geweest in de kunstwereld. Ik heb voor ABN AMRO een groot kunstproject gedraaid en ik zou kunstenaars dolgraag een platform bieden om hun werk bekend te maken bij het grotere publiek. Er is al zoveel lelijkheid in de wereld dat ik vind dat daar een tegenbeweging in moet zijn. Daarnaast begeleid ik kunstenaars in hun culturele ondernemerschap. Voordat ik mijn zoontje kreeg, kon ik simpelweg door blijven gaan. Ik heb altijd de energie gehad om me zowel als actrice als in de kunst voor meer dan 200% in te zetten. Al worstelde ik nog wel eens met het gevoel van volwaardigheid ten opzichte van acteurs die fulltime acteur zijn. Aan de uren dat ik werkte lag dat in ieder geval niet. Nu merk ik dat ik keuzes moet leren maken. Keuzes die goed zijn voor mij. Voor mijn werk met kunstenaars betekent dat dat ik kritisch moet zijn op wat mij energie geeft. Ik had namelijk weleens het idee dat ik in de begeleiding van sommige kunstenaars aan een dood paard aan het trekken was en dat geeft geen voldoening zal ik je zeggen. Integendeel zelfs!

In mijn leven is er een klein jongetje gekomen die maakt dat ik me bewust wordt van dit soort keuzes. Het lijkt uit (tijd)nood geboren maar eigenlijk vind ik het heel mooi dat de natuur er op deze manier voor zorgt dat we wat meer in balans leren te komen. En ik had dat hard nodig.” “Al geloof ik niet dat ik er al ben”, lacht Medina weer.

Schommelen

Medina laat foto’s van haar kindje zien, een lief klein jongetje kijkt in de camera. Ze lacht er vertederd bij. Een minuut later, praten we verlekkerd hoe heerlijk het zou zijn om gewoon twee maanden naar New York te gaan, zoals Marcel Musters ieder jaar doet. Of hoe fijn het is als je niet op tijd naar huis hoeft om je kindje eten te geven. Weer een minuut later, praten we weer over onze kinderen en ik zie Medina’s ogen stralen als ze vertelt over haar zoontje. En zo schommelen we op en neer. Onze kinderen, het mooiste, het beste, het liefste wat ons is overkomen doet ons ook wankelen. De drang naar vrijheid, naar kunnen doen wat je zelf wil en het zorgen voor je meest kostbare bezit brengt veel vrouwen in een spagaat. Het bijzondere aan Medina vind ik dat ze dit gewoon zegt. Ze ondervindt dat kinderen krijgen twee kanten heeft. Een mooie zachte lieve kant en een kant waarin er offers gebracht moeten worden. Uiteindelijk zal het de cirkel rond maken, al is dat weleens moeilijk te geloven als je vanuit die cirkel naar buiten probeert te kijken. Daar moet je dapper voor zijn en voor doorzetten. En dat typeert Medina.

Tegen haar zoontje wil ik nog één ding zeggen: ‘Je hebt een lieve moeder’.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.