Je ziet wat je denkt

Ik kijk en lees al jaren geen nieuws meer. Sinds ik kinderen heb, komt het te hard binnen. Al die ellende. Ik snel wel koppen, maar lees de ergste dingen gewoon niet. Ik heb het gevoel dat, als ik elke dag alleen maar de nare verhalen tot me neem, ik niet meer kan geloven dat er net zoveel goeds is. Het naars wat binnen wil komen, vindt me wel. Ik zoek het alleen niet meer op. Lees niet meer de samenvattingen van de bijeengezochte vreselijkheden.

Ik geloof, dat als we met z’n allen geloven dat de wereld slecht is, deze ook steeds slechter kan worden. Wat we geloven gebeurt. Het mooie aan deze wet is dat hij reversibel is. Dus als we blije dingen denken en geloven, wordt de wereld steeds mooier. Focussen we meer op de mooie kleine dingen, dan wordt het leven een stuk genoeglijker.

Oké, toegegeven, het klinkt een beetje naïef. Omdat het té simpel lijkt. Maar ik geloof echt dat het werkt. Zie jij bijvoorbeeld dat jonge schoffie het oude dametje van de hoek helpen met oversteken? En gelijk haar boodschappen dragen. En wat voel je als de ruzie tussen twee buren is bijgelegd, en jij bent daarvan getuige? Dat er vandaag géén nare ongelukken gebeuren op de A1, maar mensen elkaar in de file vriendelijk toelachen. Ruimte overlatend om te ritsen, in plaats van elkaar afsnijden. Er had er één autopech. Die kreeg een lift van een wildvreemde. Het bestaat. Het gebeurt. Als we het maar willen denken. Willen zien. En meedoen.

Mijn dochter Julia zei het vanochtend mooi. Ik naaide snel even een knoop aan haar jasje, met zwart garen. Ik zat te turen naar de kleur van het garen. ‘Is het nu groen of zwart?’ vraag ik haar. ‘Het lijkt wel groen’ zeg ik peinzend. ‘of is het zwart?’ Ik kijk haar vragend aan, er vanuit gaand dat haar ogen beter zijn dan die van mij. Ze lijkt het onbelangrijk te vinden. En zegt dan doodleuk: ‘als je denkt dat het groen is, dan is het ook groen, mam’.